E un día… un día pisamos a rúa novamente, e ao camiñar por aqueles sendeiros, longamente esquecidos, puidemos comprobar que a vida seguira sen nós. As árbores enchéranse de follas, os ríos fluían, medrara a maleza… mais tamén a natureza máis fermosa. A vida seguía. A vida seguira e seguira sen nós. Recuperamos a liberdade, …
Estado de alarma, días estraños, unha paréntese nas nosas vidas. Son unha privilexiada, coa miña familia, na miña casa e con todo algo non me deixa sentirme así: angustia, tensión, medo tal vez? Insomnio, ansiedade…todo en negro. Veremos pronto a luz?
Visión dende a xanela de confinamento.
Daquela, non había fronteiras. Daquela, viaxabamos, respirabamos, e viamos o pasado e o presente das nosas cidades. Daquela… Mentres soñamos cun tempo que volveremos ter, aí, á volta, pequenos retallos de verde e turismo.
De cando en vez o noso pasado volve a nós. Percorremos entón os camiños do esquecemento e atopamos todo aquilo que nunca quixemos deixar atrás. Mais aí quedou. Aí quedará.
