CABALEIROS NA FIN DO MUNDO

 

 FINISTERRAE. UN CONTO DE CABALEIROS. 

Érase  unha vez un pobo tan, tan fermoso que explicalo con palabras case non sei. 
Ficaba  tan lonxe, que a maioría da xente dicía que o fin da terra era. 
Rodeábao o mar por todas partes agás por unha.
 Era bravo, terrible. 
De cando en vez devoraba a máis  de catro persoas que  se portaban mal con Deus. Aínda así, todo o mundo quería ir alí. 
Onde  o mar se xuntaba co ceo e  éste se unía co sol ao chegar a tardiña.
Finisterrae era o nome do pobo de  Ximena, princesa de Castela, protagonista desta historia, que eu como trobador que son, hoxe vos quero relatar:
 De castelo en castelo ando errante desde ben mozo. 
Historias escoito de amor e desamor, de aventuras, infortunios… Bechos raros;
 sen resolver algúns misterios…
 Dragóns  enormes con bocas cheas de lume que loitan con cabaleiros indestrutibles…
 A historia que hoxe aquí conto, data de hai moitos anos, reinando Felisardo de Castela.
 Finisterrae era un pobo moi visitado por todo o mundo.
Viña xente de todos os lugares:portugueses, peregrinos ingleses… Non solo polo bonito que era, senón pola riqueza do seu mar en peixes.
 Por iso tiña unha boa flota de barcos pesqueiros. Así o rei de Castela  a vivir aquí viñera  para  todos os cartos manexar e dar contas o clero.
Así, a pobre e desdichada Ximena, filla do Rei, foi como se namorou dun valoroso,humilde e pobre mariñeiro chamado Cúspulo.
 Aínda que  o seu destino non era máis que casarse cun cruel e ruín cabaleiro coñecido como Tiburcio de Ourense.
    Cúspulo, o outro gran protagonista da nosa historia,  non era un pobre mariñeiro como pensaba  todo o mundo  na vila.
 Era todo un poeta, que ademais soñaba ser un gran cabaleiro, e loitar cos Irmandiños algún día.
 Tiña un sitio agochado onde compoñía os seus versos e  practicaba a súa loita ca espada.
  Ás veces levaba algunha doncela  que caía nos seus brazos. Pero ningunha o namorara tanto como Ximena. 
Ademais a ela atopáraa alí, no seu recuncho, chorando nunha mañá  de temporal na que él non poidera ir navegar:
-¿Qué vos pasa, fermosa doncela. ¿Por qué chorades? Preguntoulle Cúspulo. 
-Sen rumbo navego por este Mar que á morte me leva.  Contestoulle Ximena, con gran
melancolía. 
Esas foran as súas primeiras verbas .Sen saber que eran o principio do fin.
 Dun gran amor que comezou cunhas bágoas. Despois levaríanos a paixón ,seguido da luxuria e
 finalmente  o escándalo dun  gran amor imposible.
O recuncho que tiñan os namorados, chamábase O Berrón.  Era un sitio moi xeitosiño. Había unha rocha grande onde se vía como o mar batía nela, unha e outra vez. Semellaba que lle estaba dando bicos.

Esa rocha tiña  forma de un lagarto xigante, víase como unha cabeza
e unhas  patas. Era incrible. ¡Era fascinante!
Esperando estaba Cúspulo por Ximena mentras compoñía este soneto:            

 Mariñeiro son, e navego sen brazos,            
sen esperanza, sen rumbo xa ando 
agardando nun niño sen engano,
con tormento vivo sen os teus beizos.

 Dos teus fermosos cabelos me lembro;  
cas miñas pobres mans pouco a pouco            
palpo o teu fermoso  corpo tan louco;            
e cas miñas mans bícote un ombro.
         
  Este amor imposible vaime matar, 
sen ela un desgraciado sempre serei;
navío non teño, Rei non podo ser.

 Por amor malpocado vou afogar,
 ¡ai!, a miña vida por ela darei,
 o remate da  lúa hai que morrer.

      Cando  Ximena ao seu carón chegou, tiña cara  triste e comezou  chorar igual que cando
 a vira por vez primeira. Pero aquela  fóra porque o pai a obrigábaa a casar con Tiburcio
de Ourense.
 Aínda  que súa irmá, Erfelita, que non era moi agraciada , cativa, e sen graza; ofrecérase  a casar con el.
  As bágoas de Ximena,  polo mesmo volvían ser.
Cando Tiburcio chegou e viu a súa prometida, a Erfelita,  negouse con ela casar.
Non pasa nada,   Felisardo dixo.  Farase a  voda , coma  previsto estaba:
No mes de  Marzo e ca princesa  Ximena.
 Aló o fondo, nuns banquetes onde  sentadas todas as mulleres da familia colocadas estaban,
unha das fillas do Rei desmaiouse e a outra  chorando marchou.
  -¡Fuxiremos!, dixo Cúspulo, cando ela  o sucedido lle contou.
-¿Adonde, meu señor, non pode ser, non ves que o exército do meu pai seguiranos e matándovos  acabará?
 -Antes morto, que vivir sen vos  miña señora. 
Sen os vosos  beizos. Enfermo de amor ando.
Quérovos.  Namorado de vos estou . Sen vos xa non sabería vivir.
Penso na súa boca, como me fala, o fermosa que é cando me fai rir. Nos seus ollos, azuis, coma o mar que me leva e me trae todos os días.
 O que ollamos os dous cando estamos neste recuncho tan fermoso, cando nos amamos.
Non quero pechar os  ollos se  non vos van ver máis; nin quero xuntar as miñas mans sen que as nosas xa non estean dentro delas.
 Non quero abrazarvos e que non esteades comigo dentro Ximena. 
Se non vos podo ter, eu mátome aquí mesmo.
 – ¿Que di ,meu señor?
– Sodes o meu Sol, a miña Lúa, a quen eu máis adoro.
 ¿Se vos ides? ¿Adonde iría eu?  
Vagaría sen rumbo toda a miña vida coma un navío sen destino. 
Antes de coñecervos pasaba noites escuras e longas sen sentido.
 Agora todo cambiou.
 Vos sodes a luz que alumea a miña vida. Sen vos nada son. É o meu destino.
 -Pois daquela o meu destino debe ser este Ximena: morrer por vos.
 -¡Non, por Deus, Cúspulo!
 O namorado, con moito pesar , cunha última mirada á muller da súa vida e cunha bágoa de
tristeza na súa meixela, fixo o amago de tirarse polo barranco do  recuncho no que tanto tempo estivera ca súa amada…
 Cando de repente Ximena berrou  e dixo :
 –¡Espera! que  con vos vou …  Quero cambiar ese destino. 
 Xa que non poido vivir con vos ,  morrer si podo.
 Así que os dous uniron as súas  mans, e esta vez sí, con bágoas, pero de ledicia, déronse un
gran bico e… 
Tiráronse ó bacío polo acantilado… 
  Así acaba a miña historia de dous amantes que non puideron loitar co seu amor nunha
sociedade de donas e cabaleiros , de cartos e peixes, que afogaron nun mar de rochas sen fin, sen esperanza.
                                                FIN

Chelo do Xastre

 

 

 

 

 

Deixa un comentario

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

Uso de cookies

Utilizamos cookies propias e de terceiros, como Google Analytics, para optimizar a túa navegación e realizar tarefas de análise. Entendemos que estás conforme se continúas navegando nesta web. Política de cookies

ACEPTAR
Aviso de cookies