Divagando, de vagariño…

Ás veces a mente divaga. Ás veces, os nosos pasos conducen o noso camiñar a aqueles lugares que nos viron medrar, e a nosa mente acaba nesa inconsciencia… Xorden de aí imaxes, do que foi, do que non foi, do que puido ser e non foi, do que quixésemos que fose e non puido ser. Escaleiras que non levan a ningures, pedras. cidades en pedra atrapadas na modernidade, e lembranzas, en si, dunha vida que vai pasando… e non sabemos aínda como pasou. Divagacións dun vagar inconexo. 

Deixa un comentario

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

Uso de cookies

Utilizamos cookies propias e de terceiros, como Google Analytics, para optimizar a túa navegación e realizar tarefas de análise. Entendemos que estás conforme se continúas navegando nesta web. Política de cookies

ACEPTAR
Aviso de cookies