Caveira

Esas Caveiras que foron vivas

Esas Caveiras que foron vivas, 
 e vestidas de carnes espidas
Cabelos negros na noite escura, 
Ollos presos das belezas mortais, 
Ollos que abriron paixóns feridas, 
Un caravel murcho na boca seca, fría
Un sentimento roto en cada costura de óso firme, 
Entre os dentes un oco de silencio
e dentro os mil baleiros, 
E as vidas esfumadas
entre mil ilusións murchas. 

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Este sitio usa Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

Uso de cookies

Utilizamos cookies propias e de terceiros, como Google Analytics, para optimizar a túa navegación e realizar tarefas de análise. Entendemos que estás conforme se continúas navegando nesta web. Política de cookies

ACEPTAR
Aviso de cookies