PORTAS ENXEBRES

Unha porta pechada ás veces, é un muro que derrubar
A voz popular sempre nos dixo aquilo de que cando unha porta péchase outra se abre. Tamén adoita escoitarse aquilo outro de que a felicidade, é como unha bolboreta, se a persegues escápaseche e se te quedas quieto vén cara aquí. Agora ben, se fixésemos caso destes principios chegariamos á conclusión de que a felicidade e as oportunidades sucédense soas e case por encantamento.
Cando unha porta péchase adoitamos quedarnos bastante tempo lamentado «ese  portazo». Ninguén reacciona tan rápido como para poder ver esoutra saída onde se supón áchase a mellor elección, o mellor camiño.
Cando alguén xulgue o teu camiño, préstalle os teus zapatos…
Cando alguén che xulgue, o máis probable é que proxectase en ti os seus propios defectos, sen antes, poñerse no teu lugar con respecto e humildade.
Volver empezar cando moitas das nosas portas pecháronse.
Tal vez, nalgún momento do noso ciclo vital, non tomásemos a mellor elección ou pode mesmo, que si o fose durante un período de tempo. O suficiente para facernos crer que ese, ía ser o noso destino definitivo.

Con todo, non o foi, e tras ” o portazo” ,  quedou o baleiro e o rumor das nosas tristezas. Tal vez fose unha relación, poida que un traballo ou unha amizade que non terminou ben.
O destino non é algo que deberiamos ver, o destino debemos crealo nós con determinación e valentía abrindo as portas máis adecuadas.
Agora que xa sabemos que non sempre se nos abre de forma inmediata esa suposta «porta de emerxencia» coa cal, ofrecernos unha nova saída cara á «felicidade verdadeira «, vale a pena reflexionar sobre estas cuestións para entender que a vida, en realidade, é todo un labirinto de portas polas que transitar, cruzar, gozar, aprender e sen dúbida… Tamén saber pechar.
Ningún carreiro elixido ao longo da túa viaxe experiencial foi en balde. Lonxe de arrepentirnos por cruzar unha porta, por ter esa parella, por iniciar ese proxecto ou atopar, simplemente, máis frustracións que alegrías, é necesario asumir o vivido como unha boa aprendizaxe. Porque toda cicatriz ensina, e todo camiño errado supón unha invitación para «empezar de novo».
Entende que cando algo termina, a felicidade non se «reinicia» por si soa. É necesario pasar por un tempo no cal, reconstruírnos, conectar connosco de novo e pechar adecuadamente esa porta, esa etapa.
Chegará un instante en que nos sintamos preparados.

Lonxe de mirar atrás, sentimos de novo a invitación de mirar á fronte, de volver ilusionarnos e de camiñar agora con maior seguridade, con maior sabedoría.
Entende ademais que non existe un camiño «ideal», que ningunha porta ten a chave da felicidade permanente ou da solución a todos os nosos problemas.

É a propia viaxe  quen nos dá as respostas.

As alegrías, veñen e van. O único que necesitamos é ser máis receptivos, e, ante todo, valentes para cruzar todos eses limiares marabillosos que nos faltan por descubrir…

Son a muller da miña vida.

En ocasións, o destino alcánzanos e asoballa, pero tamén nos ofrece novas oportunidades que debemos saber atender:

Cos ollos abertos e o corazón esperto.

(Sheena Iyengar)

 

 

 

 

 

Deixa un comentario

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

Uso de cookies

Utilizamos cookies propias e de terceiros, como Google Analytics, para optimizar a túa navegación e realizar tarefas de análise. Entendemos que estás conforme se continúas navegando nesta web. Política de cookies

ACEPTAR
Aviso de cookies