PAIXASES

O concepto de paisaxe utilízase de maneira diferente por varios campos de estudo, aínda que todos os usos do termo levan implícita a existencia dun suxeito observador (o que visualiza) e dun obxecto observado (o terreo), do que se destacan fundamentalmente as súas calidades visuais e espaciais.

A paisaxe, desde o punto de vista xeográfico, é o obxecto de estudo primordial e o documento xeográfico básico a partir do cal se fai a xeografía. En xeral, enténdese por paisaxe calquera área de a superficie terrestre produto da interacción dos diferentes factores presentes nela e que teñen un reflexo visual en o espazo. A paisaxe xeográfica é por tanto o aspecto que adquire o espazo xeográfico. A paisaxe, desde o punto de vista artístico, sobre todo pictórico, é a representación gráfica dun terreo extenso. Co mesmo significado utilízase o termo país (non debe confundirse co concepto político de país). A paisaxe tamén pode ser o obxecto material a crear ou modificar pola arte mesmo.

En literatura, a descrición da paisaxe é unha forma literaria que se denomina topografía (termo que tamén dá nome a a topografía como ciencia e técnica que se emprega para a representación gráfica de a superficie terrestre). En construcións literarias e ensayísticas é habitual comparar a paisaxe con a veciñanza (de paisano), é dicir, o medio con os grupos humanos.

Crebas: Série Luvas

Á minha chegada á Coruña, no ano 1981, o porto pesqueiro, daquela acessível, converteu-se no lugar favorito da cidade para fotografar: Os barcos da, daquela, importante flota pesqueira de altura, as embarcaciones de baixura da Dársena, os aparelhos e as xentes, a actividade na lonxa e mais na rindanga e, especialmente, a grave contaminación das augas do porto, que padecía dun absoluto abandono, mudaron no meu tema favorito. Aí escomecei a série “Luvas”, que se prolongou moito no tempo, e abranguéu ás crebas achadas nas praias ao longo do país.

Luvas mudaron nun símbolo da pegada do Home na natureza, (qué melhor que un trasunto da man humana). Vai logo unha mostra dela, reflexo do desleixo con que os “sapiens” tratamos a unha das nosas máis importantes fontes de recursos.

BARRIO DAS FLORES

[FGAL id=4714]

O Barrio das Flores da Coruña é un dos barrios máis singulares e relevantes na historia da arquitectura da cidade. As súas orixes remóntanse aos anos 60. Eran vivendas de carácter social, e pola súa forma innovadora, este barrio foi obxecto de estudo máis aló da cidade e mesmo de España. O mismísimo Franco acudiu á inauguración. As vivendas proxectáronse buscando funcionalidade, tratando ademais de que os edificios albergasen o maior número posible delas para optimizar o chan. En canto á contorna, adquire a máxima relevancia: xunto ás vivendas créanse espazos verdes, igrexa, garderías, galerías comerciais… En definitiva, búscase dar resposta a todas as necesidades que poidan ter os residentes. Isto a día de hoxe probablemente non nos chame a atención, pero nos anos 60 foi unha revolución O aspecto do barrio na actualidade é de relativo abandono, a pesar da súa singularidade e relevancia. Creo que a forma de tríptico, vai moi ben, para plasmar un pouco o que é este barrio hoxe.

FISTERRA

FISTERRA, O miradoiro ao cabo do mundo

“Este lugar sempre estivo rodeado dunha maxia especial”
Ata fai menos de mil anos a xente cría que este lugar era o confín do mundo coñecido. Máis aló non había nada, só mar. Apenas unhas bestas monstruosas que vivían alí onde terminaba o océano e que devoraban a todo aquel que ousase navegar polo “ Mare Tenebrosum”. Afortunadamente estas ideas desapareceron por completo co paso do tempo, pero aínda así, hoxe día esta paraxe segue rodeado de misterio, de lendas e de crenzas que o converten nun lugar que arrastra unha boa carga de misticismo.
Así é o Cabo de Fisterra: o miradoiro ao cabo do mundo:
O Cabo Fisterra é unha península que se penetra 3 quilómetros no mar da Costa da Morte. O seu emprazamento é de especial relevancia, xa que desde aquí todo o que se ve (miremos a dereita, a esquerda ou de fronte) é mar. Non en balde, Finisterre (ou Fisterra) é o punto máis occidental de Europa.
Por iso, desde a antigüidade considerouse este lugar o fin da Terra, ou finis terrae, como o bautizaron os romanos. Hoxe día, en certo xeito, o Cabo Fisterra segue sendo para moitos o fin de algo, o final dun camiño, dun percorrido, tanto físico como espiritual.
O santuario románico de Santa María dás Areas alberga no seu interior a venerada imaxe do Cristo da Barba Dourada.
Conta a lenda que unha embarcación desfíxose del por ter dificultades na navegación e que chegou ao pobo arrastrado polo mar. Non deixedes pasar a oportunidade de achegarvos a esta imaxe para poder comprobar en persoa se é verdade o que todos contan: aseguran que lle crecen os cabelos e as uñas…

No camiño cara ao fin do mundo hai outro máxico lugar: as ruínas da ermida de San Guillerme, un lugar impregnado de poderes máxicos relacionados coa fecundidade. De feito, é este un lugar onde, non fai aínda moito tempo, acudían esperanzadas as parellas buscando un milagre para concibir o fillo que non chegaba.
Seguindo a mesma estrada poderemos deleitarnos ao noso paso coas vistas da Ría de Corcubión, co Monte Piñeiro de fondo.
O culmen da visita é a chegada ao Faro. Unha vez alí as súas maxestosas vistas deixánvos sen palabras, o mar batendo con toda a súa forza e a sensación de que só a auga interponse entre ese anaco de terra e o novo continente faranvos experimentar unha sensación única.
Non vos podedes ir de Fisterra sen gozar dun atardecer desde o faro, toda unha experiencia onde a tranquilidade e a forza da natureza cativaranvos!.

Cruceros Fisterra.

 

 

 

 

[FGAL id=4177]

 

Santa Margarida, illa de natureza na cidade

Achégase o outono, as follas caen, os camiños vístense de amarelo, laranxa… natureza morta, e fuximos da realidade cotiá entre os muros do verdadeiro remanso de paz da cidade. Son camiños de pedra, vellos edificios, mais sobre todo, nestas datas, silenzo e baleiro. Perdémonos por eses camiños e temos a certeza de que, aínda que na cidade, estamos a facer unha viaxe, e percibimos o cambio de estación con toda a súa forza.

[FGAL id=3800]

Uso de cookies

Utilizamos cookies propias e de terceiros, como Google Analytics, para optimizar a túa navegación e realizar tarefas de análise. Entendemos que estás conforme se continúas navegando nesta web. Política de cookies

ACEPTAR
Aviso de cookies