Galerías de Carlos Silvar
Cando penso que te fuche, gatisombra que masombra / nos meus desvarios asomas / facéndome moita mofa. Se miaño es tí que miañas, se rosmo es ti que rosmas / e non acougo quediño, ate que ben raia a aurora…
Pousar a ollada ao chou,
perceber o arredor.
Mente en branco,
Contemplar. Descubrir. Observar. Deprender. Disfrutar.
Fluir no tempo… Fluir co tempo.
Levar canda un a bagaxe de sensacións, o fardel de experiencias:
as imaxes na retina.
Tí es as túas experiencias.
Tí es as túas lembranzas.
Levaba eu pouco tempo coa miña primeira cámara fotográfica, a vella Asahi Pentax Spotmatic II, que aínda atesouro e que, no Nadal do 72, tiveran a ben agasallarenme os meus pais.
As imaxes que seguem foron das primeiras instantáneas que tirei, nunha saída fotográfica co meu irmán Xan, quen me “picara” o bicho da fotografía (como de tantas outras cousas)… Van xá aló a tira de anos, mas teño para mín que son estas das mellores tomas que nunca fixen.
A Rapa das bestas de Candaoso, nos montes do Buio, en Boimente, era unha desas tradicións, de recente recuperación, que sentiamos nos levaba á cerna da cultura do país, ao máis auténtico de noso.
Para máis información: https://www.turismo.gal/recurso/-/detalle/fi-lu-000008/a-rapa-das-bestas-de-candaoso?langId=gl_ES&ctre=261&tp=97
Xornada memorabel en Compostela ( 15/12/2024), con 100.000 manifestantes (segundo La Coz, así que aínda habiamos seren mais) acudindo á convocatoria de Ulloa Viva.
Ate tres veces enchéuse a praza do Obradoiro para dar acollida ao río contra da ALTRI, Greenalia e a Xunta do PP. O “goberno” cipaio de Rueda, vendido aos intereses das transnacionais, por vez de defender os intereses do país, manobra con descaro para encher o peto propio e mais dos que traen a ruína, a contaminación e a perpetuación dun modelo colonial insostíbel e caduco.
Mas o país está en pé, con forza e teimosía, porque esta loita témola que gañar!!
O Museo Galego de Arte Contemporánea Carlos Maside fundóuse no 1970, como parte do proxecto do Laboratorio de Formas, produto á súa vez do reencontro de Isaac Díaz Pardo con Luis Seoane na Arxentina. O Museo amplióuse no 1971, mas é no 1986 cando se traslada á sua sede definitiva, no Complexo das Cerámicas do Castro, en Sada.
Se queredes aprofundar en detalles:
https://www.isaacdiazpardo.gal/gl/laboratorio-de-formas/museo-carlos-maside
https://museos.xunta.gal/gl/museos/museo-galego-arte-contemporanea-carlos-maside
As seguintes imaxes son parte das que fun tomando entre 1982, ano do início da construcción do novo edifício, asinado por Albalat (e “intervido” por Díaz Pardo), ate 1986, ano da sua inauguración, dende o edifício lindeiro do L.I.C.S.A. (Laboratorio de Industria e Comunicación, S.A.) onde eu tiña o estudo de Deseño.
Foron ideadas para enlazar, a modo de secuencia temporal, nun diaporama (os orixinais son diapositivas) que ficóu no cartafol dos proxectos adiados in aeternis…
Sobre a lamentable situación actual do Museo prefiro non entrar. Podedes encontrar novas abondo nas redes.
