[FGAL id=4689]
Cando revisitamos o pasado e volvemos sobre os pasos que non puidemos dar, ou que demos e non chegamos a completar… os camiños lévanos ás veces a lugares que xamais pensariamos ver. Levadas da improvisación, rematamos na tradición, mesturamos o turismo e o resultado é unha visita á fábrica de cervexa por excelencia de Dublín. Que vos preste unha pinta!
Ás veces a mente enreda e os pensamentos do pasado quedan prendidos neses aparellos que un día tiramos ao mar… tamén neses que un día, sen querer, acabaron caídos nas augas. Dese mar de incertidumes que mesturan as lembranzas claras e nítidas con outras oscuras e confusas, xorde a nosa memoria fresca e clara daquilo que nos impresionou e tan difícil foi de esquecer, esas casas con pintura de barca, esas fachadas de cores que marcaron o decorrer doutros tempos e perduran…. Voltar a vista ao pasado e comprobar que nada cambiou… sempre é doce.
[FGAL id=4473]
Vémolos no campo, protestamos polo ruido que fan na cidade, levámolos a casa porque non podemos vivir sen eles… pero o que é certo é que están aí, ao noso redor, coa tenrura que comunican, coa dozura do seu ser e non podemos evitar que nos conmovan en certos momentos, que sexa a especie que sexa cheguen ao fondo do noso corazón. Son paxaros que seguen unha barca, cans que buscan peixes no mar, gatas e gatos que buscan a calor onda nós… Son elas e eles que conforman a nosa contorna e con ese doce ollar dun burriño ou ese nadar por vez primeira na lagoa dese cadeliño que temos… Aí están, sempre aí, sempre pendentes da nosa chamada, e nós pendentes do seu son.
[FGAL id=4027]
Polos camiños destas terras, e non só destas, atopamos encrucilladas varias. Eses cruces de camiños nos que nos detemos a pensar por onde coller para continuar. É esa mesma imaxe a que temos en mente nestas datas cando lembramos aos nosos ancestros, aos que tamén indicamos cunha cruz. Non falamos só daquela de cruces cristiás, falamos dese imaxe, ese símbolo co que facemos memoria.
[FGAL id=3937]
Os camiños das Fragas do Eume conducen á historia agochada do noso pasado máis recente. Seguindo o curso do río, e dos pequenos regatos que acaban nel, pódense atopar lugares nos que se as árbores falasen, darían fe do acontecido e teriamos algo máis que vagas ideas que se confunden e mesturan. Foi nesta zona onde agardaron a Constantino e Pedro que viñan da festa, foi nesta zona onde finalmente apresaron a dous enlaces da Guerrilla e onde finalizaron os seus días. Mais será aquí onde sempre serán tamén lembrados, nunha fraga que este outono recibiu á súa familia co mesmo misterio de entón. Crúzanse as historias e non ten ninguén claro se viñan da Santa Mariña ou de onde. Se estaban sós, se alguén os denunciou… o único evidente é que foi aí, aí mesmo. Testemuña directa a dun home, José, que daquela puido ver un feito que o deixou marcado. Grazas a todos os homes e mulleres que fan historia viva. Constantino e Pedro, sempre na memoria.
[FGAL id=3848]
