Pazo de Oca

Wikipedia:

O pazo de Oca atópase nas Terras do Ulla, preto da conxunción dos ríos Boo e Mao. Trátase dunha leira estruturada en tres zonas: na primeira, situada intramuros, atópase a casa señorial, o xardín e o horto; no terreo adxacente sitúase a Igrexa de San Antonio de Padua, así como varias casas de xornaleiros; máis aló áchase a contorna agroforestal de Trágaa da Cerrada, a Caballeira de Ouriles e os prados do seu Batan e dos Bardoucos. A igrexa foi construída entre 1731 e 1752, posible obra do arquitecto dominico frei Manuel dos Mártires.

A orixe do pazo sitúase no século XIII, aínda que os edificios actuais son do XVIII, en estilo barroco, iniciativa do entón propietario Fernando Gayoso Arias Ozores, VII Conde de Amarante e señor de Oca. No século XIX ampliouse o xardín, obra de François Viet, xardineiro do Campo do Mouro madrileño. Os xardíns do pazo son un dos mellores expoñentes da xardinería en Galicia: no patio principal atópase unha fonte con xardíns con céspede e flores rodeados de sebes de buxo, e con plantacións de camelias, azaleas, palmeiras e rododendros; na paisaxe circundante áchanse carballos, castiñeiros, nogueiras e bidueiros. Na zona abunda a auga, grazas a dous arroios que flúen en senllos ramais: o primeiro desemboca nunha pradería no límite do pazo, e o segundo forma dous grandes estanques (chamados das Virtudes e das Vaidades), en ángulo co palacio e delimitados por muros de cantería coroados por almeas e bólas de granito. Entre os dous estanques hai unha ponte, e no centro dun deles sitúase un dos elementos máis famosos do pazo, unha illa artificial de pedra en forma de barca, plantada con hortensias e decorada con vasos de porcelana e dúas figuras de mariñeiros con canóns

Patacascopia, Coristanco

Wikipedia:
A festa da exaltación deste tubérculo nace en 1981, ó mesmo tempo cá Cooperativa da Pataca de Bergantiños, pola necesidade de dar a coñecer a calidade deste produto gastronómico. O nome de Coristanco está asociado dende hai anos ao cultivo da pataca. Este produto, común na gastronomía de Galicia, encontra na comarca de Bergantiños, e en particular na terra de Coristanco, un dos seus mellores lugares de cultivo. A conxunción da climatoloxía húmida e temperada desta parte occidental de Galicia coas condicións dos seus solos explican as características que esta zona reúne para o seu cultivo.

A primeira actividade festiva comeza pola mañá cos tractores engalanados con patacas. O día continúa co concurso gastronómico, degustación de patacas, exposición de maquinaria agrícola, actuacións de grupos de gaitas e danza. Á hora da comida, repártese de modo gratuíto a todas as persoas asistentes sardiñas, cachelos (patacas cocidas coa súa pel) e viño. Despois da comida continúase cos concursos: a recollida da pataca, que consiste en recoller no menor tempo posible un rego de patacas, e o baile da pataca, onde se premia a parella que consiga bailar máis tempo cunha pataca suxeita entre as súas frontes.

COSTA DA MORTE

A Costa da Morte é unha rexión costeira do noroeste de a península ibérica, situada en a provincia da Coruña (Galicia, España), que abarca desde cabo Roncudo ata o cabo Finisterre.

A costa está salpicada de belas paisaxes como as praias de Trece, Reira ou Ariño (Camariñas), Lage, Traba e Soesto (Lage), Mar de Fóra e Ou Rostro (Finisterre), os penedos de Pasarela e Traba, a Costa de Cabo Vilán e a costa que une Camelle con Traba.

Está declarada zona especial de conservación.

Eugenio Carré Aldao, cara a finais da década de 1920, foi un dos primeiros[cita requirida] en facer alusión ao nome de «costa da Morte», que, segundo afirma, procede dunha antiga lenda documentada​ a mediados do século xvi, dramatizando todo o comprendido xeograficamente á dereita de #Finisterre, pola súa falta de constancia de navegabilidade.

@Teniendo en cuenta que o nome desta comarca fai referencia á cantidade de catástrofes mariñas debido ao perigo dos seus cantís e frecuentes temporais, é posible delimitala entre punta Roncudo e o cabo #Finisterre.

Pódese comprender a costa dos municipios de Puenteceso, Cabana de Bergantiños, Lage, Vimianzo, Camariñas, Muxía, Cee, Finisterre, e os pobos de Corme, Puenteceso, Traba, Camelle, Arou, Santa Mariña, Camariñas, Javiña, Merexo, Muxía, Lires, Nemiña, Dumbría e Finisterre. Esta delimitación (cabo Roncudo Finisterre) puxérona mariños ingleses hai máis de dous séculos, considerando o arco finisterrano o tramo de costa máis perigoso pola cantidade de baixos ou lagos que se escondían a poucos metros da superficie afastados da costa, as fortes correntes, temporais, repentinas cerrazones de néboa e múltiples naufraxios.

Fragas do Eume

Declarado Parque Natural en 1997, a zona protexida comprende unha área moi extensa de 9.000 hectáreas en torno ao propio curso do río Eume.
Estas fotografías foron realizadas ao longo do roteiro que vai desde o Centro de Interpretación ata o Mosteiro de Caaveiro; nelas podemos comprobar o penoso estado da estrada na que transcorre dita roteiro.
Desde a Semana Santa de 2023, o autobús que salvaba os 7 quilómetros de estrada desde o Centro de Interpretación ata as inmediacións do Mosteiro de Caaveiro non está en funcionamento debido ao mal estado do firme.

Uso de cookies

Utilizamos cookies propias e de terceiros, como Google Analytics, para optimizar a túa navegación e realizar tarefas de análise. Entendemos que estás conforme se continúas navegando nesta web. Política de cookies

ACEPTAR
Aviso de cookies