Micropaisaxes, anacos da contorna atopados no areal, no rochedo, no esteiro. Composicións espontáneas que o acaso deita.
Texturas, estórias, arumes que a cámara ignora, mas fican na memoria.
Paisaxes mareiras
Etiqueta: MAR
PAIXASES
O concepto de paisaxe utilízase de maneira diferente por varios campos de estudo, aínda que todos os usos do termo levan implícita a existencia dun suxeito observador (o que visualiza) e dun obxecto observado (o terreo), do que se destacan fundamentalmente as súas calidades visuais e espaciais.
A paisaxe, desde o punto de vista xeográfico, é o obxecto de estudo primordial e o documento xeográfico básico a partir do cal se fai a xeografía. En xeral, enténdese por paisaxe calquera área de a superficie terrestre produto da interacción dos diferentes factores presentes nela e que teñen un reflexo visual en o espazo. A paisaxe xeográfica é por tanto o aspecto que adquire o espazo xeográfico. A paisaxe, desde o punto de vista artístico, sobre todo pictórico, é a representación gráfica dun terreo extenso. Co mesmo significado utilízase o termo país (non debe confundirse co concepto político de país). A paisaxe tamén pode ser o obxecto material a crear ou modificar pola arte mesmo.
En literatura, a descrición da paisaxe é unha forma literaria que se denomina topografía (termo que tamén dá nome a a topografía como ciencia e técnica que se emprega para a representación gráfica de a superficie terrestre). En construcións literarias e ensayísticas é habitual comparar a paisaxe con a veciñanza (de paisano), é dicir, o medio con os grupos humanos.
Porto da Coruña 1, Refrexos.
Nos recuados tempos nos que o porto da Coruña era accesíbel aos peóns, aproveitaba eu para pasealo demoradamente e, de paso apreixar, no “caixón escuro”, canto chamaba a miña atención daquel entorno tan querencioso para mín. Entre moitas outras cousas chamábanme os xogos de lus e cor na auga, dos que estas imaxes son unha pequecha mostra.
Son imaxes dixitalizadas a partires de vellas diapositivas, algunhas delas afectadas polos fungos que tanto temíamos… así que, habedes perdoar as chatas que amosan!
Tall Ships Races, A Coruña
A mediados dos anos 50 comezou a fraguarse a idea de organizar unha regata internacional de grandes veleiros. A idea era reunir a grades navegantes xunto con cadetes e mariñeiros adestrados para a ocasión. En 1956 estableceuse o comité de regatas da “Sail Training International” e realizouse a primeira regata entre Torbay (Reino Unido) e Lisboa (Portugal).
A pesar do posible fin da era da navegación a vela, desde entón e durante décadas seguíronse construíndo os coñecidos “Tall Ships”, grandes e pequenos veleiros de vela que se converteron en “Sail Training” (Veleiros de adestramento). Desde que en 1956 uns 20 grandes veleiros partisen do porto de Torbay, hoxe son mais de 100 os que se chegan a congregar nas regatas e travesías das “Tall Ships Races”
CABO VILAN
Cabo Vilán
Podemos pensar que o nome do Cabo Vilán, que visto desde o norte parece un monstro mariño, vén do malas e perigosas que poden chegar a ser as súas augas para os navegantes que surcan polas súas proximidades, pero o nome podería provir dun ave que outrora era moi común que sobrevoase estas costas. Trátase do milano ou chamado en Galicia o «miñato», aínda que non entedemos moi ben a desviación do topónimo. Outros opinan que o nome deriva da palabra gaélica «bhfaoileán» que se pronuncia «vuila:n» e que significa gaivota e por tanto sería unha evolución dun topónimo que significaría Cabo das Gaivotas.
Moi preto da pequena e marabillosa poboación de Camariñas e situado en plena Costa da Morte atópase este cabo enmarcado nun belo e incomparable enclave natural: O Cabo Vilán.
O faro de Cabo Vilán sinala un dos tramos máis perigosos da Costa da Morte, pero tamén dos máis fermosos. Erguido a 125 metros de altitude e unido ao antigo edificio dos fareros, posúe un potente canón de luz capaz de alcanzar as 28-30 millas mariñas (55 km). O enclave xa foi declarado de Interese Nacional no ano 1933 e desde sempre aparece descrito como rochoso e cantil.
Dá vertixe asomarse aos ventosos cantís ou contemplar a punta partida do cabo no illote que se coñece co nome de Vilán de Fóra. É interesante efectuar a aproximación polo camiño máis difícil, o que se envorca sobre o mar na pista de terra e area que, desde Arou, pasa pola enseada de Ou Trece entre os cabos Vexo e Tosto. O areal de Ou Trece é un dos máis salvaxes e como o resto do traxecto permanece virxe, sen construcións humanas.
