E nisto que a vida seguía….

E un día… un día pisamos a rúa novamente, e ao camiñar por aqueles sendeiros, longamente esquecidos, puidemos comprobar que a vida seguira sen nós. As árbores enchéranse de follas, os ríos fluían, medrara a maleza… mais tamén a natureza máis fermosa. A vida seguía. A vida seguira e seguira sen nós. Recuperamos a liberdade, e con ela a sensación do aire na pel, a longa contemplación da paisaxe. E amodiño, sen apenas nos decatar, fomos recuperando o ritmo da vida.

 

 

Deixa un comentario

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

Uso de cookies

Utilizamos cookies propias e de terceiros, como Google Analytics, para optimizar a túa navegación e realizar tarefas de análise. Entendemos que estás conforme se continúas navegando nesta web. Política de cookies

ACEPTAR
Aviso de cookies