E un día… un día pisamos a rúa novamente, e ao camiñar por aqueles sendeiros, longamente esquecidos, puidemos comprobar que a vida seguira sen nós. As árbores enchéranse de follas, os ríos fluían, medrara a maleza… mais tamén a natureza máis fermosa. A vida seguía. A vida seguira e seguira sen nós. Recuperamos a liberdade, e con ela a sensación do aire na pel, a longa contemplación da paisaxe. E amodiño, sen apenas nos decatar, fomos recuperando o ritmo da vida.