“O día 1 de setembro de 1730 , entre as nove e as dez da noite, a terra abriuse en Timanfaya, a dúas leguas de Yaiza… e unha enorme montaña levantouse do seo da terra”, segundo o testemuño do párroco Lorenzo Curbelo. A illa transformouse por completo. Nove pobos quedaron enterrados ( Tingafa, Mancha Branca, As Maretas, Santa Catalina, Jaretas, San Juan, Pena de Chumbos, Testeina e Rodeos) e durante seis anos lávaa estendeuse pola zona sur cubrindo un cuarto da illa e enchendo as veigas próximas de cinzas volcánicas. En 1824 de novo comezan as erupciones en Timanfaya, dando orixe ao chamados Volcán de Tinguatón, Tao e do Lume.

O Golfo é un anfiteatro aberto ao océano que se formou por mor das erupciones de 1730. A lagoa que ocupa o fondo do semicírculo xurdiu debido á inundación do cráter. A súa cor verde débese ás algas que habitan na súa superficie.

O volcán está formado por toba porosa, a cal, por acción do tempo creou formacións espectaculares.

O mar pasa por medio do cráter formando unha fermosa praia negra que contrasta co verde do Lago, comunicándose con este por medio subterráneo.