Cando vou ao xardín de plantas, detéñome ante os camelos. Pero non son os de aí. Hai cando volverei ver esas peladas montañas desde o mar, nunha barquiña de formiga ! cando volverei sentarme naquela rocha, xunto a aquelas ruínas, a brizarme o corazón aflixido co canto eterno da mar apaciguadora! que raíces botou aí o meu corazón ! e planta que bota aí raíces dá flor e froito, pero apenas dá folla.

Desde que deixei esa bendita illa- e nela unha gran parte da miña alma-…

…estiven sempre coa ilusión e a esperanza de volver a esa, a atopar, xa libre, a pártea da alma que aí deixei e aínda hoxe mesmo non renuncio a esta ilusión e a esta esperanza.

-Unamuno-